Aspergillus tubingensis, ο μύκητας που «τρώει» τα πλαστικά




Σήμερα η τεράστια χρήση του πλαστικού για την παραγωγή πλήθους καθημερινών προϊόντων έχει σαν συνέπεια να σωρεύονται όλο και μεγαλύτερα ποσά πλαστικών απορριμμάτων, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να αποσυντεθούν και λογικά παραμένουν στο περιβάλλον για εκατοντάδες χρόνια. Τα πλαστικά απελευθερώνουν επιβλαβείς χημικές ουσίες οι οποίες διοχετεύονται στον υδροφόρο ορίζοντα και στο έδαφος, πράγμα που σημαίνει πως απειλούνται πολλά ζώα που θα τις προσλάβουν στον οργανισμό τους μέσω της τροφής τους. 
Πρόσφατη έρευνα, όμως, που πραγματοποιήθηκε από επιστήμονες του World Agroforestry Centre (ICRAF) και του Kunming Institute of Botany στην Κίνα, με δείγματα πλαστικών απορριμμάτων σε χωματερή του Ισλαμαμπάντ στο Πακιστάν, απέδειξε πως ο μύκητας Aspergillus tubingensis εκκρίνει ένζυμα στην επιφάνεια του πλαστικού, ικανά να διασπούν τους χημικούς δεσμούς μεταξύ των πλαστικών μορίων και των πολυμερών. Ο μύκητας  Aspergillus tubingensis ζει συνήθως στο έδαφος, όμως σε εργαστηριακές δοκιμές διαπιστώθηκε πως αναπτύσσεται επίσης και στην επιφάνεια του πλαστικού. 
Η ερευνητική ομάδα χρησιμοποιώντας μια σειρά από προηγμένες τεχνικές μικροσκοπίας και φασματοσκοπίας, απέδειξε πως ο μύκητας χρησιμοποιεί επίσης τη φυσική δύναμη του μυκηλίου στη διάσπαση των πολυμερών. Έτσι, τα πλαστικά που σε διαφορετική περίπτωση θα παρέμεναν στο περιβάλλον για πολλά χρόνια, μπορούν να διασπαστούν μέσα σε λίγες εβδομάδες με τη δράση αυτού του μύκητα. Η αποδοτικότητα της δράσης του μύκητα στη διάσπαση του πλαστικού επηρεάζεται φυσικά από διάφορους περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως είναι το επίπεδο του pH, η θερμοκρασία καθώς και ο τύπος του μέσου που χρησιμοποιείται για την ανάπτυξή του. 
Η ερευνητική ομάδα υποστηρίζει πως αν αποκωδικοποιηθούν όλοι αυτοί οι παράγοντες, θα καταστεί στο μέλλον δυνατή η ευρεία χρήση του μύκητα σε εγκαταστάσεις επεξεργασίας αποβλήτων ή ακόμη και σε εδάφη που έχουν μολυνθεί από πλαστικά απόβλητα, από βαρέα μέταλλα και από παράγωγα του πετρελαίου. Οι μυκητολόγοι ακόμη υποστηρίζουν πως μπορούν να εντοπίσουν λύσεις που ήδη υπάρχουν στη φύση για να αντιμετωπιστεί η μόλυνση του περιβάλλοντος από τα πλαστικά, όμως είναι δύσκολο να εντοπιστούν αυτοί οι μικροοργανισμοί, καθώς η καταστροφή των φυσικών δασών σημαίνει πως πολλά είδη μυκήτων ενδέχεται να εξαφανιστούν προτού ανακαλυφθούν.  
Έτσι, η έρευνα θα μπορούσε να επικεντρωθεί σε ανθρωπογενή περιβάλλοντα και οι επιστήμονες τελικά να αναζητήσουν αυτούς τους σωτήριους μύκητες στις χωματερές και όχι πλέον στα δάση.