Μαζεύοντας μανιτάρια στα δρυοδάση της Ηπείρου

 

Στα τέλη της άνοιξης και αρχές του καλοκαιριού, τα δρυοδάση της Ηπείρου είναι ένας πραγματικός παράδεισος για εκείνους που αγαπούν τις εξορμήσεις στη φύση για συλλογή άγριων μανιταριών. Η σχετική αστάθεια του καιρού κατά τους μήνες Μάιο και Ιούνιο, με τις συνεχείς απογευματινές μπόρες, δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για να ξεπροβάλουν στα δάση οι αγαπημένοι μας καρποί, τα μανιτάρια!

Αν και τη φετινή χρονιά οι χαμηλές θερμοκρασίες του Απριλίου απογοήτευσαν τους λάτρεις των μανιταριών, τουλάχιστον ο Μάιος και ο Ιούνιος αντάμειψαν όσους έψαξαν στα δρυοδάση για βωλίτες και κανθαρέλλες. 

Boletus reticulatus

Cantharellus pallens

Δυστυχώς όμως δυσεύρετοι ήταν οι Αμανίτες του Καίσαρα, που όσο να 'ναι, η ξεχωριστή τους γεύση τούς καθιστά –δικαίως θα λέγαμε– ως ένα κορυφαίο είδος μανιταριών. Βέβαια, στα δάση δεν αναζητούν μόνο οι άνθρωποι μανιτάρια, αλλά και οι χελώνες οι οποίες φαίνεται πως λατρεύουν τις Ρουσούλες, ειδικά τις πράσινες! Αν βρεθείτε σε κάποιο δρυοδάσος της Ηπείρου και μέσα στην απόλυτη σιωπή ακούσετε θορύβους από μασουλήματα, μην τρομάξετε. Σίγουρα, κάποια χελώνα θα καταβροχθίζει Ρουσούλες με απίστευτη λαιμαργία!  

Russula virescens

Από τους ανοιξιάτικους-καλοκαιρινούς Λακτάριους, σε ένα δρυοδάσος θα συναντήσετε κατά ομάδες τον Πιπερίτη (Lactifluus piperatus), όπως και τον Lactifluus bertillonii και Lactifluus volemus. 

Lactifluus piperatus

Lactifluus volemus

Το 1796 και το 1797, ο Persoon περιέγραψε τα γένη Russula και Lactarius ως διακριτά γένη αγαρικοειδών μυκήτων, που διαφέρουν κυρίως από άλλα γένη λόγω της εύθραυστης σάρκας τους. Τα είδη Russula έχουν σπορόκαρπα με εντυπωσιακά χρωματιστά καπάκια και τα είδη Lactarius εκκρίνουν ένα διάλυμα που μοιάζει με γάλα (λάτεξ). Λόγω των εντυπωσιακών μορφολογικών χαρακτηριστικών τους, οι Lactarius και Russula ταξινομήθηκαν αργότερα με τη δική τους σειρά, Russulales, στους Agaricomycetes με ανοιχτόχρωμα σπόρια (Kreisel 1969, Oberwinkler 1977).

Βέβαια, στη σειρά Russulales εκτός από Russula και Lactarius, περιλαμβάνονταν επίσης: Artomyces, Heterobasidion, Echinodontium, Hericium, Gloeocystidiellum, Gloeocystidiellum, Boidiothelenia, Boidinielle, κάτι που αναθεωρήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες και πλέον οι Russula, Lactarius και μερικά πλευροτοειδή και απομονωμένα γένη σχηματίζουν μια διακριτή ομάδα, τη Russulaceae. 

Στους Λακτάριους περιλαμβάνονται περίπου 450 είδη παγκοσμίως, ενώ μια μικρότερη ομάδα μανιταριών που εκκρίνουν γάλα, 200 περίπου, ονομάζονται Lactifluus. 

Ο Πιπερίτης (Lactifluus piperatus) λόγω της καυτερής γεύσης του δεν αποτελεί αγαπημένο μεζέ και συνήθως δεν το συλλέγουμε. Σε άλλες χώρες όμως είναι αρκετά δημοφιλής (στην Ανατολική Ευρώπη), ειδικά αν δεν βρουν κάποιο άλλο μανιτάρι. Σχετικά τώρα με τον Lactifluus volemus, ο Forager Chef γράφει πως ο volemus είναι ένα από καλύτερα μανιτάρια της οικογένειας Lactifluus που δοκίμασε… Και αν αναρωτιέστε πώς το μαγείρεψε, δείτε τη συνταγή: Lactifluus Volemus με καπνιστή πάπρικα, σκόρδο, μαϊντανό και γαρίδες. 

Δείτε και την 8ήμερη πρόγνωση για ευδοκίμηση μανιταριών στο Mushring.com

Πηγή πληροφοριών: A short story of nearly everything in Lactifluus (Russulaceae)