Το Μιτσικέλι αποτελεί σημείο αναφοράς για όσους κατοικούν στα Ιωάννινα. Είναι το βουνό που αντικρίζει κανείς μόλις ξυπνά το πρωί, παρακολουθώντας τις ακτίνες του ήλιου να σιγοβγαίνουν πίσω από τις κορυφές του, είναι το βουνό που καθρεπτίζεται στα νερά της λίμνης Παμβώτιδας, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση πως μπορείς να το αγγίξεις, είναι το φυσικό «τείχος» που χωρίζει το λεκανοπέδιο Ιωαννίνων από τα Ζαγοροχώρια.
Η νότια πλευρά του Μιτσικελίου καλύπτεται από πουρνάρια, ασφάκες, ρείκια, κουτσουπιές, άρκευθους και φρύγανα, ενώ η βόρεια πλευρά χαρακτηρίζεται από πυκνά δάση, κυρίως από πλατύφυλλες βελανιδιές, αλλά και μαυρόπευκα, μακεδονικά έλατα, λίγες οξιές, πλατάνια, σκλήθρα, φραξούς, σφενδάμια και ιτιές. Με τέτοια ποικιλομορφία βλάστησης, το Μιτσικέλι εμφανίζει μεγάλη βιοποικιλότητα μυκήτων, αποτελώντας έναν παραδεισένιο προορισμό για μανιταροεξορμήσεις.
Στα καταπράσινα λιβάδια, στα 800-1.000μ. υψόμετρο, που διαχρονικά βόσκουν τα κοπάδια, όταν οι συνθήκες είναι ιδανικές για ευδοκίμηση μανιταριών, οι Μακρολεπιότες, τα Αγαρικά και ο Μαράσμιος έχουν την τιμητική τους.
Στα κωνοφόρα του Μιτσικελίου, συναντά κανείς τον Λακτάριο τον νόστιμο, τον Λακτάριο ημιαιμορροώντα, Σουίλους, πολλά είδη Ρουσούλας, ενώ κοντά στον αγριόκεδρο ευδοκιμούν και πουρνάρια, έτσι μπορεί να ανακαλύψει κανείς πολλά είδη Αμανιτών, –Amanita caesarea, pantherina, rubescens–, όπως επίσης και μανιτάρια του γένους Leccinellum.
Τα πυκνά δάση πάλι της βόρειας πλευράς, αποτελoύν προορισμό για όσους αναζητούν Βωλίτες, Κανθαρέλλες και Μορχέλλες, ανάλογα βέβαια την εποχή και τις καιρικές συνθήκες.
Εκτός βέβαια από τα αναφερθέντα είδη, ασφαλώς και ευδοκιμούν πολλά ακόμη είδη μανιταριών, κάποια εδώδιμα και φυσικά αμέτρητα μη εδώδιμα, τα οποία αποτελούν πάντα πρόκληση για τον ερασιτέχνη φωτογράφο που θα ήθελε να αιχμαλωτίσει σε μια εικόνα την πρόσκαιρη ομορφιά τους, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έβρισκαν θέση στο ταπεινό καλάθι του μανιταροσυλλέκτη.
Οι εξορμήσεις στη φύση, ιδιαίτερα στους πιο κοντινούς προορισμούς, είναι το ιδανικό «φάρμακο» για την ψυχή και το σώμα, ικανό να γιατρέψει όλες τις πληγές της καθημερινότητας της πολύβουης πόλης. Αν, μάλιστα, συνδυαστεί με την παρατήρηση και τη μυκοφιλία, τότε η αίσθηση της πληρότητας μπορεί να ταυτιστεί ακόμη και με την ευτυχία.
